- Kocham cię, ale nie możemy dłużej być razem - powiedział ze łzami w oczach Marek.
- Ale jak to? Dlaczego? Czy to przez ten incydent z samochodem? - zapytał drżącym głosem Piotrek.
- Też, ale porysowany samochód to nie jedyny powód. Ludzie nie dadzą nam tu normalnie żyć - odparł spuszczając głowę Marek.
- Możemy wyjechać - Piotrek próbował chwycić się ostatniej deski ratunkowej.
- Tu mamy pracę, rodzinę - wyliczał Marek - i nie mamy pewności, że gdzie indziej będzie inaczej. Dobrze wiesz jak w naszym społeczeństwie postrzegane są związki homoseksualne.
- Szkoda, że nawet nasi najbliżsi nie są w stanie zaakceptować naszej miłości - powiedział z żalem w głosie Marek.
- Przykro mi, ale ja już dłużej nie wytrzymam wytykania palcami. No i boję się o nas. Wczoraj była brama, dziś samochód, aż strach pomyśleć co byłoby jutro - dodał roztrzęsiony Marek.
- Przepraszam - Piotrek podszedł do Marka i przytulił go.
- To przecież nie twoja wina. Wybacz ale chciałbym teraz zostać sam - rzekł z bólem serca Marek.
- Rozumiem - odpowiedział Piotrek po czym wyszedł.

- Kocham cię, ale nie możemy dłużej być razem - powiedział ze łzami w oczach Marek.
- Ale jak to? Dlaczego? Czy to przez ten incydent z samochodem? - zapytał drżącym głosem Piotrek.
- Też, ale porysowany samochód to nie jedyny powód. Ludzie nie dadzą nam tu normalnie żyć - odparł spuszczając głowę Marek.
- Możemy wyjechać - Piotrek próbował chwycić się ostatniej deski...

Celina szła do pracy. Głupie walentynki. I po co one komu? Gwałtownie skręciła za róg i nagle zderzyła się z kimś. Poślizgnęła się na śliskim chodniku, ale nieznajomy pomógł jej złapać równowagę. I wtedy to poczuła… Jak myślała o tym spotkaniu po latach to zastanawiała się, co naprawdę poczuła, bo wtedy przed laty wydawało się jej, że uderzył w nią piorun wraz z ramionami Jacka. Dziś jak minęło dwadzieścia lat już dawno wszystko się wypaliło i czar prysł. Jacek był kulturalnym mężczyzną i jak tylko pomógł jej utrzymać się na nogach natychmiast jej się przedstawił i zaproponował czekoladę w Wedlu. Celina uważa, że Jacka atutem był jego sposób bycia. Zawsze miał dla niej czas i w ogóle się nie kłócili. A przy tym Jacek miał dobrą pracę i lubiła go jej mama. Dziewczyna uważała, że jest zakochana i myślała tak smakuje szczęście. Ślub był jak należy. Życie z Jackiem było dobre i sympatyczne. Tylko z czasem Celina zaczęła się dusić w tym związku i nie wiedziała, dlaczego. Z czasem doszła do wniosku, że w ich związku brakuje ognia. Jego sprawy stali się dla niej obojętni. Coroczne róże na Walentynki przypominały jej jak się poznali, ale uważała, że ten piorun, który wtedy poczuła był tylko złudzeniem. Należała zawsze do odważnych kobiet i po dziesięciu latach małżeństwa wystąpiła o rozwód. Zastanawiała się, co prawda, czy nie popełniła błędu, ale jego głupawy uśmiech i taka całkowita akceptacja wszystkiego tego, co mu przynosi los - bez buntu utwierdziła ją decyzji.

Celina szła do pracy. Głupie walentynki. I po co one komu? Gwałtownie skręciła za róg i nagle zderzyła się z kimś. Poślizgnęła się na śliskim chodniku, ale nieznajomy pomógł jej złapać równowagę. I wtedy to poczuła… Jak myślała o tym spotkaniu po latach to zastanawiała się, co naprawdę poczuła, bo wtedy przed laty wydawało się jej, że uderzył w nią piorun wraz z...

Siedziała w korytarzu, kolana podciągnęła pod brodę i z całych sił próbowała nie płakać – bez skutku. Czego się spodziewała? To się musiało tak skończyć... Otarła łzę wierzchiem dłoni i odchyliła głowę do tyłu, musi być silna.

Nerwowo strzelała piąstkami. Z Michałem spotykała się już miesiąc, ale odwlekali spotkanie z jego rodzicami jak się tylko dało. Dziś nadszedł ten dzień, stali już prawie przed drzwiami, a ona przerażona wątpiła czy to na pewno dobry pomysł.
-Gotowa?- spytał z pokrzepiającym uśmiechem Misiek.
-Mhm- potwierdziła
Zadzwonili do drzwi. Otworzyła niziutka pani w długiej kwiecistej spódnicy. Promienisty uśmiech natychmiastowo zszedł jej z twarzy gdy spojrzała na dziewczynę.
- Kto to?! - rzekła z wyrzutem do syna.
- Mamo – powiedział ostro – to właśnie jest moja dziewczyna – Afra.
Kobieta zamarła dopiero po chwili odezwała się.
- Synku, ona jest... Skąd? Z Syri?! Arabka jakaś?! I co chcesz żeby moje wnuki były jakimiś kundlami?! Młody jesteś przystojny, a mało to ładnych Polek? I co ja powiem koleżankom, że mam jakieś małe Abdulki w domu? Boziu, a jak ona ci się wysadzi? Terrorystka jedna. Won! Wynocha! Nigdy więcej mi się tu nie pokazuj!
Nie wiadomo kto był w większym szoku Afra czy Michaś. Dziewczyna obróciła się do niego.
- Mówiłam. -szepnęła i uciekła.

Nigdy nie dostali błogosławieństwa od rodziców Miśka. Afra często miała wyrzuty sumienia, że to jej wina, jednak on zawsze ją uspokajał. Teraz miał argument niepodważalny: „Nie denerwuj się to szkodzi dziecku.”

Siedziała w korytarzu, kolana podciągnęła pod brodę i z całych sił próbowała nie płakać – bez skutku. Czego się spodziewała? To się musiało tak skończyć... Otarła łzę wierzchiem dłoni i odchyliła głowę do tyłu, musi być silna.

Nerwowo strzelała piąstkami. Z Michałem spotykała się już miesiąc, ale odwlekali spotkanie z jego rodzicami jak się tylko dało. Dziś nadszedł ten...

- Synu, proszę cię, przemyśl to jeszcze raz – matka spojrzała na niego znowu. Oczy miała już pełne łez i otwarte tak szeroko, żeby żadna nie spadła.
- Mamo, ale ja ją kocham. Nic więcej się nie liczy…- odpowiedział Marcel hardo. Widać było, ze nie zamierza odpuścić.
- Dziecko, ona jest od ciebie piętnaście lat starsza!- to był właściwie jej jedyny argument.
- Co to za głupie myślenie! Co z tego, że starsza? A gdyby była piętnaście lat młodsza to by było coś innego? Wiek to tylko liczba! A ja kocham Marzenę.
- Myślałam, że jak dorośniesz, ożenisz się, będziesz miał dzieci… Że będzie normalnie!
- Mamo, a teraz nie jest normalnie? – Marcel nie wiedział już co jej powiedzieć, chociaż liczył się z tym, że ta rozmowa tak właśnie będzie przebiegała. Jego matka jest najlepsza na świecie, ale poglądy ma bardzo staroświeckie.
- No niby tak… ale nie na to liczyłam…- jąkała się. Jąkała się od kiedy tylko zaczął o tym mówić.
- Ty liczyłaś? To przecież moje życie.
-Ale ja chcę dla ciebie dobrze. Zrozumiesz, na pewno zrozumiesz za jakiś czas…
- Mamo, nie chce się z Tobą kłócić, ale postanowiłem i nawet ty tego nie zmienisz. Możesz ze mną więcej nie rozmawiać jeśli tego chcesz…
- Nie mów tak do mnie. Jesteś moim synem, moim kochanym dzieckiem i muszę to zaakceptować, czy mi się to podoba czy nie.
- Zobaczysz mamo, będzie dobrze…- położył swoja wielka rękę na jej drobnych dłoniach, które pielęgnowały go przez tyle lat.
- Oby Marcelku, tylko tak mi ciężko…

- Synu, proszę cię, przemyśl to jeszcze raz – matka spojrzała na niego znowu. Oczy miała już pełne łez i otwarte tak szeroko, żeby żadna nie spadła.
- Mamo, ale ja ją kocham. Nic więcej się nie liczy…- odpowiedział Marcel hardo. Widać było, ze nie zamierza odpuścić.
- Dziecko, ona jest od ciebie piętnaście lat starsza!- to był właściwie jej jedyny argument.
- Co to za...

Anna czeka na swojego narzeczonego. Nikt nie wie o tym, że są parą a co dopiero, że planują ślub. Wiele lat wcześniej ojciec Anny pracował w branży paliwowej. Zarabiał kokosy. Było go stać na wszystko. Do pewnego czasu. Okazało się, że został wystawiony policji przez swojego najbliższego współpracownika, osobiście ojca Pawła. Ten nie chciał dłużej oszukiwać, kręcić, naciągać. Zwolnił się z pracy i chciał zacząć wszystko od nowa. Od tej pory sympatia obu rodzin przerodziła się w nienawiść. Tylko uczucia młodych, jak na złość, nie chciały się odmienić.
- Cześć – Paweł przeciągał pocałunek, ile tylko mógł.
- Co to ma znaczyć? – krzyknął ojciec dziewczyny.
Młodzi zajęci sobą nie zauważyli, że zbliża się do nich ojciec dziewczyny.
- Zadajesz się z tym oszustem?
- Tato, to nie jest oszust. On nie może odpowiadać za wasze porachunki. Ja też.
Ojciec już nie słuchał. Jego wzrok przykuło coś innego. Dziewczyna była ubrana w długą białą sukienkę. Chłopak też wyglądał niezwykle elegancko.
- Dlaczego jesteście tak ubrani?
- Za godzinę jesteśmy umówieni w urzędzie stanu cywilnego. – powiedziała odważnie dziewczyna.
- Po moim trupie. - Po czym próbował siłą zaciągnąć dziewczynę do samochodu i zawieść bezpiecznie do domu.
Dziewczyna krzyknęła do chłopaka.
- Za godzinę w urzędzie. Czekaj na mnie.

Anna czeka na swojego narzeczonego. Nikt nie wie o tym, że są parą a co dopiero, że planują ślub. Wiele lat wcześniej ojciec Anny pracował w branży paliwowej. Zarabiał kokosy. Było go stać na wszystko. Do pewnego czasu. Okazało się, że został wystawiony policji przez swojego najbliższego współpracownika, osobiście ojca Pawła. Ten nie chciał dłużej oszukiwać, kręcić,...

Amanda biegnie przez korytarz na spóźnione już zajęcia z plastyki, nagle ktoś otwiera drzwi, wszystkie przybory plastyczne leżą na ziemi również Amanda, sprawca zdarzenia pomaga dziewczynie, ale ona nawet na niego nie spojrzała. Dopiero pod koniec patrzy na niego, to murzyn! Pomaga jej wstać, chłopak wyciąga rękę.
- Jestem Habib, a ty?
Amanda nie wyciąga ręki, patrzy na niego jak na zarazę, przypomina sobie co jej matka myśli o murzynach, nawet ostrzegała ją przed nimi, że to złodzieje, i nieroby, tylko do Europy by wyzyskiwać dobrych ludzi.
- Spóźniona.
Obraca się i wchodzi do sali. Podczas zajęć zastanawiała czy aby nie za ostro z nim postąpiła. Po zajęciach pod salą znajduje liścik z czerwoną różą dla "Spóźnionej", w którym Habib zaprasza ją spotkanie " pod gwiazdami", w jej przekonaniu wyglądało to na randkę, czy on nie pomyślał że może już mam kogoś? W domu obracała różą i myślała czy nie pójść, wkońcu zdecydowała się pójść by przeprosić go za swoje zachowanie, i by może się zaprzyjaźnić może nie z nim a jego niebieskimi oczami. Wychodząc z domu, matka stanęła jej na drodze, pytając gdzie idzie, i przestrzegając ją przed nowymi lokatorami w bloku, podobno to murzyni. Po wielu prośbach udało jej się wyjść, była spóźniona na miejscu spotkania znalazła różę i nowy zestaw kredek.

Amanda biegnie przez korytarz na spóźnione już zajęcia z plastyki, nagle ktoś otwiera drzwi, wszystkie przybory plastyczne leżą na ziemi również Amanda, sprawca zdarzenia pomaga dziewczynie, ale ona nawet na niego nie spojrzała. Dopiero pod koniec patrzy na niego, to murzyn! Pomaga jej wstać, chłopak wyciąga rękę.
- Jestem Habib, a ty?
Amanda nie wyciąga ręki, patrzy na...

Dollbaby[bookLink]3911987|Dollbaby[/bookLink]

Dollbaby[bookLink]3911987|Dollbaby[/bookLink]

 [bookCover]3911987|Dollbaby[/bookCover]